Foto: Mercy Evelien Voor de 18de keer werd in de prachtige bossen van Lembeke de bosduathlon afgewerkt. TTA is daar altijd present. Dit jaar met vier atleten, Kurt in volle voorbereiding voor de Hel van Kasterlee, Bruggeman Pieter en Edwin die de strijd met elkaar aan gingen en Frank die hier voor de 17de keer aan de start stond.
Net zoals vorig jaar lag het parcours er kurkdroog bij en het beloofde om een supersnelle wedstrijd te worden. Bovenop dat was het deelnemersveld van hoog niveau. Ter illustratie, Kurt deed er 4 minuten minder over dan in 2015 en eindige 10 plaatsen verder (46 ste in plaats van 36ste). Een kleine parcourswijziging bracht ook niet meer afscheiding. Een lusje via een maisveld kon de kleine pelotonnetjes aan de leiding van de wedstrijd niet breken. Hopelijk wordt dit gedeelte er in gehouden en hebben we de komende jaren eens een wat lastigere wedstrijd. De start is snel zoals in elke duathlon, het eerste lopen is een sprint. Ik zelf liep de eerste kilometer in 4'46" en had slechts een handvol deelnemers achter mij lopen. Kurt kan wisselen als 55ste na 14'15" lopen op de 3,2 km. Pieter en edwin wisselen respectievelijk op plaats 75 en 83. Het fietsen gaat zoals verwacht razend snel. De snelste fietsers zitten rond een gemiddelde van 31km/u. Kurt kan opschuiven naar een 45ste plaats dank zij een 47ste fietstijd. Met een nog sterk tweede loopnummer verliest hij slechts één plaatsje en finisht als 46ste. Hij zit op schema voor het lange werk in december. Pieter begint als 66ste maar door het hinderend scheenbeen kan hij de tweede loopproef als 90ste afwerken. Hij finisht uiteindelijk als 72ste. Edwin begint als 78ste aan de laatste anderhalve kilometer en loopt over de aankomstlijn als 79ste. Ikzelf ben tevreden. Mijn eerste lopen gaat goed, zeer goed zelfs. Ik neem altijd de tijd van het jaar er voor als richtlijn en loop de 3,2 kilometer 35 seconder vlugger dan in 2015. Misschien zit er een verbetering in. De wissel loopt wat raar, ik mis me van rij en denk even dat iemand anders er met mijn fiets van door is. Gelukkig niet. Helm op, nummer draaien en het bos in. Het fietsen gaat snel zoals al vermeld. De lastigste ronde is voor mij altijd de tweede. Dan komen de eersten me meestal voorbij. Om niemand te hinderen wordt ik dan wat zenuwachtig. Maar als het tweede peloton me voorbij gaat stel ik me toch de vraag of ik niet te hoffelijk ben. Ik ga wat aan de kant maar de renners blijven komen, ik rij bijna in de struiken omdat niemand even wat uitwijkt om mij toch maar op het parcours terug te komen. Maar ook dat gaat voorbij. In het laatste rechte stuk gaan er me nog enkele voorbij en zo kan ik aan mijn derde "rustige" ronde beginnen. De snelheid blijft constant en ik doe ietsje meer dan 50 minuten over de 19 km. Als 112de de wissel in en klaar voor een sprintje? Ietsje minder maar de anderhalve kilometer geeft me toch de kans om vijf plaatsen op te schuiven. Ik finish als 107de. Ondanks het betere loopwerk doe ik er uiteindelijk een dikke minuut langer over dan in 2015. De Meetjeslandse triatlon vereniging heeft weer het zelfde van zich zelf gegeven. Hun wedstrijd is een klassieker geworden en staat stevig in zijn schoenen. Hopelijk blijven ze dit nog jaren organiseren. Maar terug eens een iets zwaarder parcours zou ook plezant zijn. |
Archieven
Oktober 2021
|